Келдік талай жерге енді

Келдік талай жерге енді,

Кіруге-аќ, ќалдыќ көрге енді.

Ќызыл -тілім буынсыз,

Сөзімде жаз бар шыбынсыз,

Тыңдаушымды ұғымсыз

Ќылып тәңірім бергенді

Осы жасќа келгенше,

Өршеленіп өлгенше,

Таба алмадыќ бір адам

Біздің сезге ергенді.

Өмірдің өрін тауысып,

Білімсізбен алысып,

Шыќтыќ міне белге енді.

Енді аяңда, жығылма,

Сыймас жерге тығылма,

Ќой бұрынғы желгенді

Ќайғы шығып иыќќа.

Ќамалтпасын тұйыќќа,

Сергі, көңілім, сергі енді

Балапан ќұстай оңдалып.

Ќанатыңды ќомданып,

Жатпа ұяда, ќорғанып,

Ұш, көңілім, көкке, кергі енді

Көңілде ќайғы, ќалың зар,

Айтатұғын сөзім бар,

Салсын ќұлаќ, ұќќандар,

Өрбі, сөзім, өрбі енді!

Іште ќайғы дерт пысып,

Көкіректі өрт ќысып,

Айтуға көңілім тербенді.

Өзің жалғыз, надан көп,

Ұќтырасың сен не деп,

Әулекі, арсыз елге енді?

Тыныштыќ сүймей ќышынып,

Өтірікке түсініп,

Пәледен тұрмас шошынып,

Тұл бойын желік жеңгенді.

Туған жерді ќия алмай,

Тентекті жеңіп, тия алмай,

Әлі отырмыз ұялмай,

Таба алмадыќ, өңге елді.

Әзілде тәңірім сорлы етті,

Арсыз елмен әуре етті,

Жалғыз үйде күңірентті,

Тағдырға білдік көнгенді,

Адам деген даңќым бар,

Адам ќылмас халќым бар,

Өтірік пен өсекке

Бәйге атындай аңќылдар,

Тұла бойым шіміренді.

Барма топќа шаќырмай,

Жат үйіңде шатылмай,

Шыдармын ба, япырмай,

Жатуға шыќпай үйде енді?

Ќатыныңның, ойнасын

Көрсең, білсең ќоймасын ,

Не ойлар едің, өз басың,

Сонымен тең біз де енді.