Ғабидоллаға

Жазғытұрым қылтиған бір жауқазын,

Қайдан білсін өмірдің көбін-азын,

Бәйтеректі күндейді жетемін деп,

Жылы күнге мас болып, көрсе жазын.

Күз келген соң тамырын үсік шалып,

Бетегеге жете алмай болар жазым.

Мен-дағы көп есіттім жастың назын,

Қол жетпеске қол созар бар ма ылажың?

“Боламынмен” жүргенде болат қайтып,

Жалын сөніп, жас жүзін басады әжім.